شيخ محمد مهدي زين العابدين نجفي در كتاب خود بيان الائمه جلد دوم صفحات 461 و 462 ميگويد:

مناسب است كه اين كرامت را از جدمان شيخ زين العابدين نجفي -قدس سره- كه صاحب كرامات بوده اند از برخي اهل علم و فضل نقل نماييم:

اهالي ايران و آذربايجان و قفقاز از مراجع نجف در خصوص استفاده از طبل و قمه زني و شبيه خواني و..... و حكم آنها سوال نمودند، و هر كسي نامه را براي مرجع خود نوشته و همراه شخصي به نجف ارسال كردند و قرار گذاشتند كه وقتي جوابها را گرفت آنها را در بسته اي بگذارد و مهر كند و جز در مسجد شاه در طهران باز ننمايد. و در اجتماع اهالي اين مناطق آنها را بخواند تا هر كسي از نظر مرجع تقليد مربوطه مطلع گردد.

و اين قضيه در زمان مرحوم صاحب عروه بوده است..

فرستاده مذكور بازگشت و مردم را خبر نمود تا در روز معين در مسجد حضور يابند، و سپس آراء را خواندند، برخي از فقها حكم به عدم جواز برخي ازين اعمال داده بودند و برخي حكم برجواز، خصوصا در خصوص قمه زني كه گفته بودند در صورتي كه ضرر نداشته باشد جايز است.

تا اينكه نامه مرحوم شيخ زين العابدين نجفي خوانده شد، ايشان چنين نوشته بودند:

بسمه تعالي

من مردد بودم كه در اين مساله فتوي بر جواز بدهم يا خير، بنابرين به مسجد سهله رفته و به حضور مولايم حجت بن الحسن صلوات الله عليه رسيدم، و مساله را از ايشان سوال نمودم و ايشان فتوي بر جواز اين اعمال دادند، و من همانطور فتوا ميدهم كه مولايم حضرت بقية الله فرموده اند...

هنگامي كه اين نامه خوانده شد مردم گفتند همين ما را كافي است و به چيز ديگري احتياجي نداريم...